“دوستان من شمایید اگر آنچه به شما حکم میکنم، انجام دهید.” (یوحنا 15: 14)
عیسا در آیۀ امروز میگوید که اگر از او اطاعت کنیم، دوستان او هستیم. در آیۀ بعدی میگوید او دیگر ما را بنده نمیخواند، بلکه دوست خود میخواند.
بدیهی است که او مشتاق یک رابطۀ شخصی با ما میباشد و میخواهد با او ارتباطی خصوصی داشته باشیم. او این اصل را با این حقیقت ثابت میکند که در ما ساکن است. حال اگر شخصی در شخص دیگری زندگی کند، چقدر بیشتر این رابطه میتواند شخصی باشد؟
اگر خدا میخواست با ما رابطهای سرد، کاری و یا حرفهای داشته باشد، دور از ما زندگی میکرد. شاید گهگاهی به ملاقاتمان میآمد، اما به طور حتم نمیآمد که در همان خانه با ما به طور دائمی ساکن گردد.
وقتی عیسا بر صلیب مُرد، راهی برای ما مهیا کرد تا با خدای قادرمطلق رابطه شخصی داشته باشیم. چه فکر بینظیری! فکر کنید: خدا دوست شخصی ما باشد!
اگر شخص مهمی را بشناسیم، دوست داریم فرصتی داشته باشیم تا بگوییم: “بله، این شخص دوست من است. من همیشه به خانۀ او میروم. اغلب همدیگر را ملاقات میکنیم”. ما هم میتوانیم همین چیزها را دربارۀ خدا بگوییم؛ در صورتی که سهم خود را در رفاقت با او انجام دهیم، به صدای او گوش کنیم، از آنچه میگوید اطاعت نماییم و هر روزه در حضورش بمانیم.
پیغام امروز خدا برای شما:
شما میتوانید یک رابطۀ شخصی با خدا داشته باشید؛ او دوست شماست.