“از خدای خداوند ما عیسای مسیح، آن پدر پرجلال، می‌خواهم که روح حکمت و مکاشفه را در شناخت خود به شما عطا فرماید.” (افسسیان 1: 17)
امروز می‌خواهم روی برخی دعاهای پولس تمرکز کنم. زمانی که دعاهای او را در افسسیان، فیلیپیان و کولسیان خواندم، دربارۀ زندگی دعایی نفسانی خودم، احساس بدی پیدا کردم. دعاهای پولس چنان مرا تحت تأثیر قرار داد که زندگی دعاییام از آن زمان به بعد تغییر کرد. می‌دیدم که پولس هرگز دعا نمی‌کرد که مردم زندگی راحتی داشته باشند یا از مشکلات رهایی یابند. به جای آن، دعا می‌کرد که آنها قادر باشند آنچه را که بر سر راهشان قرار گرفته، با رفتاری شایسته تحمل کنند، صبور و استوار باشند و به عنوان نمونه‌ای از فیض خداوند برای دیگران، زندگی نمایند. او دربارۀ چیزهایی دعا می‌کرد که برای خدا مهم هستند. من می‌توانم شما را از چنین تجربه‌ای مطمئن سازم؛ زیرا وقتی ما به این شیوه دعا می‌کنیم، او قدرتی باورنکردنی را بر ما آشکار می‌سازد. ما بیش از دستیابی به تمام خواستههایمان، باید به شرایط روحانی خود اهمیت دهیم.
آیۀ امروز، یکی از دعاهای پولس است. این آیه به ما تعلیم می‌دهد که برای روح حکمت و مکاشفه دعا کنیم و این باید یکی از درخواست‌های اصلی ما باشد. در حقیقت، باور دارم که درخواست ما از خدا برای مکاشفه، بینش و درک روحانی، یکی از مهم‌ترین دعاهایی است که می‌توانیم داشته باشیم. مکاشفه یعنی “کشف کردن” و ما باید از خداوند بطلبیم تا هر چیزی را که در مسیح به ما تعلق دارد، برایمان مکشوف سازد. ما به او نیازمندیم تا حقیقت کلام را بر ما آشکار سازد و درک کنیم که چطور برای خود و دیگران دعا کنیم. وقتی کسی به شما دربارۀ اصول کتاب مقدسی یا حقایق روحانی می‌گوید، این تنها بخشی از اطلاعات است. اما وقتی خدا برای درک آن به ما کمک می‌کند، تبدیل به مکاشفه می‌گردد و مکاشفه، چیزی است که حقیقتی را برایمان آشکار می‌سازد که هرگز از میان نمی‌رود.
پیغام امروز خدا برای شما:
از درخواست کردن برای برخی امور دست برداشته و به جای آن، حضور بیشتر خدا را در زندگی خود بطلبید.