«اینک به راستی در قلب مشتاقی، و در باطنم، مرا حکمت م یآموزی. » (مزمور ۵۱ : 6)
خدا می خواهد که ما در باطنِ خود با حقیقت مواجه شویم، پس شاید لازم است آن را به روشی مناسب نزد شخصی مناسب اعتراف کنیم، اما گاهی اوقات ما خودمان همان کسی هستیم که بیش از همه نیاز به شنیدن حقیقت داریم. وقتی مردم برای کمک در این زمینه به من رجوع م یکنند، اغلب به آنها می گویم: «بروید و در آینه به خود نگاه کنید و مشکل را به خودتان اعتراف کنید. صادق بودن با خود؛ شما را آزاد می کند!»
به عنوان مثال، اگر مشکل شما این است که والدین تان از بچگی دوستتان نداشتند و شما از آنها کینه و تلخی دارید، یک بار برای همیشه با واقعیت روبه رو شوید. در آینه به خود نگاهی بیندازید و بگویید: «والدینم مرا دوست نداشتند و شاید هم هیچ وقت مرا دوست نداشته باشند. اما خدا عاشق من است و همین کافیست! »
شما نباید از آن دسته افرادی باشید که زندگی خود را صرف تلاش برای به دست آوردن چیزی می کنند که هرگز نخواهند داشت. اگر تاکنون اجازه داده اید این واقعیت که مورد بی مهری قرار گرفت هاید؛ زندگیتان را خراب کند، اکنون نگذارید این ادعا زندگیتان را تحت تاثیر قرار دهد. شما م یتوانید همان کاری را که داوود کرد، انجام دهید. به خود اعتراف کنید: «اگرچه پدر و مادرم ترکم کنند، خداوند مرا خواهد پذیرفت » )مزمور ۲۷ : ۱۰ (.
هر مشکلِ آزاردهنده ای که باشد، باید با آن رو ب هرو شوید، همچنین نزد فردی قابل اعتماد اعتراف نمایید، سپس آن را در درون خود، بپذیرید.
اعتراف به حقیقت، باعث می شود گذشته بر ما کنترلی نداشته باشد.