“اما مبارک است آن که بر خداوند توکل کند و اعتمادش بر او باشد.” (ارمیا 17: 7)
نگرشی که به حضور خدا خوشامد میگوید، نگرشی است که او را بالاتر از هر چیز و هر کسی، حرمت میگذارد. ما باید با رفتار خود بگوییم: “خداوندا، مهم نیست که دیگران دربارۀ من چه میگویند، مهم نیست که خودم چه فکری میکنم، مهم نیست که برنامۀ خودم چیست، اگر آنچه را که تو به من میگویی به وضوح بشنوم و بدانم که تو هستی، تو را حرمت میدارم و احترامِ آنچه تو میگویی، برتر از هر چیز دیگریست.”
گاهی اوقات به آنچه دیگران میگویند، بیشتر از آنچه خدا میگوید توجه میکنیم. اگر با اشتیاق دعا کنیم و صدای خدا را بشنویم و سپس نظر اطرافیان را دربارۀ آن بپرسیم، مانند این است که به عقاید انسانی آنها بیشتر از خدا حرمت گذاشتهایم. چنین نگرشی، مانع شنیدن صدای خدا میشود. اگر همواره میخواهیم توانایی شنیدن صدای خدا را داشته باشیم و از سوی روح او به عنوان راهی برای زندگی هدایت شویم، باید از گوش دادن به عقاید بسیاری از افراد دست بکشیم و به حکمتی که خدا در قلبمان قرار داده، اعتماد کنیم. زمانی هست که مشورت نیکویی دریافت میکنیم، اما توجه به تأیید دیگران، ما را از ارادۀ خدا دور میسازد.
شیطان میخواهد فکر کنیم توانایی شنیدن صدای خدا را نداریم، اما کلام خدا به ما میگوید که این حقیقت ندارد. روحالقدس در ما ساکن است، چون خدا از ما میخواهد که به واسطۀ روح به طریقی شخصی هدایت شویم و هنگامی که او ما را رهبری میکند، صدای او را بشنویم.
در آیۀ امروز، خدا میگوید وقتی نگاه ما به اوست، برکت خواهیم یافت. طبق ارمیا 17: 5-6: “ملعون باد کسی که بر انسان توکل کند، اما مبارک است آن که بر خداوند توکل نماید و اعتمادش بر او باشد.” اگر به خدا گوش دهیم، اتفاقات خوبی میافتد، او میخواهد قوت ما باشد و ما باید کلام او را برتر از هر چیزی حرمت نهیم.
پیغام امروز خدا برای شما:
آنچه دیگران میگویند، بشنوید؛ اما به آنچه خدا میگوید، توجه نمایید.