“شادمان می‌شدم آنگاه که مرا می‌گفتند: به خانۀ خداوند برویم!” (مزمور 122: 1)
ما به عنوان مسیحیان، از برکات بسیاری برخورداریم! می‌توانیم خدا را بشناسیم، صدای او را بشنویم، محبت او را دریافت کنیم، ایمان داشته باشیم که او بهترین‌ها را برایمان انجام می‌دهد، و به این واقعیت متکی باشیم که او تمامی جنبه‌های زندگی ما را تحت کنترل دارد. ما دلایل بسیاری برای هیجان‌زده شدن داریم! از بسیاری چیزهای دیگر هیجان‌زده می‌شویم، پس چرا نباید دربارۀ رابطۀ خود با خدا هیجان‌زده باشیم؟
مردم اغلب می‌گویند هر گونه بیان آشکار احساسات در موقعیتهای روحانی، نوعی “احساس‌گرایی” است. در نهایت فهمیدم که خدا به ما احساسات داده و اگرچه نمی‌خواهد که آنها زندگی ما را هدایت کنند، اما آنها را برای هدفی به ما بخشیده و بخشی از آن، لذت بردن است. اگر حقیقتاً از خدا لذت میبریم، چگونه می‌توانیم برخی احساسات خود را نشان ندهیم؟ چرا باید تجربۀ روحانی ما خشک و خسته‌کننده، کسالتآور و بی‌جان باشد؟ آیا قرار است مسیحیت با چهره‌های خسته‌کننده، موسیقی غمناک و تشریفات مذهبی نشان داده شود؟ قطعاً نه!
داوود در آیۀ امروز میگوید از رفتن به خانۀ خداوند شادمان است. در دوم سموئیل 6: 14، او “به تمامی قوت خود” در حضور خدا می‌رقصید؛ همچنین چنگ خود را می‌نواخت، در حضور خدا سرود می‌خواند و بسیار شادی می‌نمود. اما داوود در عهد عتیق زندگی می‌کرد. امروز ما در دوران عهد جدید و تحت آن عهد زندگی می‌کنیم؛ ما ایمان داریم در مسیح سرشار از امید، شادی و آرامش هستیم (نک. رومیان 15: 13). دیگر لازم نیست تلاش کنیم تا مقبول خدا باشیم، بلکه به فیض عیسا پذیرفته شده‌ایم. دیگر نیازی نیست برای پارسایی خود با اعمالمان تلاش نماییم، بلکه با ایمان، پارسا شمرده شده‌ایم. ما قادریم صدای او را بشنویم و از حضورش لذت ببریم. ما از هر اسارتی آزاد شده‌ایم! دلایل بسیار زیادی وجود دارد که شادمان باشیم!
پیغام امروز خدا برای شما:
ده دلیل بیاورید که باید مشتاق برقراری رابطه با خدا باشید.