«… همسای هات را همچون خویشتن محبت نما. » (متا ۱۹ : ۱۹ )
فکر می کنم امروزه یکی از مشکلاتِ اساسی مردم احساسی است که به خود دارند. بسیاری در طول زندگی تصوری ضعیف و نازل از خود دارند. اغلب این دیدگاه در آنها نهادینه و کهنه می شود، به گون های که دیگر متوجه وجود آن نیستند.
شما در مورد خود چه فکر می کنید؟ چه نوع رابط های با خود دارید؟ این سوالات را می پرسم چون مهم نیست کجا می روید یا در زندگی چه م یکنید، به هر جهت همیشه با خودتان سر و کار دارید و گریزی از خویشتن نیست.
خدا به ما فرمان داده که همسایهٔ خود را همچون خود محبت کنیم، اما اگر خود را محبت نکنیم یا دوست نداشته باشیم، چه؟ نمی توانیم آنچه نداریم را بدهیم. خدا ما را دوست دارد و اجازه م یدهد محبت او را دریافت کنیم و خود را به شکلی متعادل دوست داشته باشیم. بسیاری از ما فکر م یکنیم که خدا را با شکست و گناه خود خسته کرده ایم، ولی این غیرممکن است. خدا هرگز تسلیم نمی شود! هرچه بیشتر در زندگی روزمره به خدا نزدیک شویم، بیشتر م یفهمیم که چقدر محبوب هستیم و آسان تر می توانیم خود را دوست داشته باشیم.
محبت خدا را دریافت کنید. بر آن تامل کنید. بگذارید شما را تغییر دهد و تقویت نماید. سپس آن را به دیگری بدهید.
