«باید از بدی روی بگرداند و نیکویی پیشه کند؛ آرام بجوید و در پی صلح باشد. » (اول پطرس ۳: ۱۱ )
در طول سال های خدمتم، فهمیده ام که بسیاری از افراد حقیقتاً خودشان را دوست ندارند. خود را طرد م یکنند! این مشکل حادتر از آن چیزی است که ما فکرش را م یکنیم. مطمئناَ خواست خدا این نیست که فرزندانش بر ضد خودشان باشند. بلکه این بخشی از تلاش شیطان است که ما را درمانده کند و از دوست داشتن دیگران بازدارد.
اگر با خودمان کنار نیاییم، با دیگران نیز کنار نخواهیم آمد. هنگامی که خودمان را نمی پذیریم، شاید این طور به نظر برسد که دیگران نیز ما را نمی پذیرند. روابط، بخش حیاتی زندگی ما هستند. احساسی که نسبت به خود داریم، عامل تعیین کننده ای در موفقیت ما در زندگی و روابط است. ما باید کاملاً به مسیح اطمینان داشته باشیم!
خودشناسی، تصویری درونی است که ما از خودمان داریم. اگر آنچه را می بینیم، سالم نبوده و با کتا بمقدس مطابقت نداشته باشد، دچار ترس، ناامنی و باورهای نادرست مختلف در مورد خودمان خواهیم شد.
خدا ما را دوست دارد و از ما می خواهد محبت او را بپذیریم. به سبب محبت خدا، ما نیز می توانیم خودمان را به طریقی درست و متعادل محبت نماییم. ما فرزندان خدا هستیم؛ فرزندانی که به واسطۀ فیض روزانۀ او مورد محبت و پذیرش قرار گرفته ایم.
عیسا آمد تا زندگی ما را احیاء نماید. یکی از دلایلی که او برای احیا آمد، داشتن تصویری سالم و متعادل از خویشتن است.