Samotność to wielki problem, który nęka wielu współczesnych ludzi. Ponieważ podróżuję po świecie, widzę, że coraz więcej osób prosi o pomoc i jasne wskazówki, jak mają sobie radzić z samotnością. W Biblii Bóg mówi nam, że nie jesteśmy sami. On chce nas wybawić, dać nam pocieszenie i uleczyć. Kiedy jednak ludzi spotyka jakaś bolesna strata to – smutno o tym mówić – wielu nigdy sobie z nią nie poradzi. Czasami, w momentach nagłych tragedii, ból wydaje się być niemożliwy do uniesienia.
Jeśli cierpiąca osoba nie otrzyma w porę pomocy, poczucie osamotnienia może ją pochłonąć, albo nawet całą rodzinę, okryć cieniem niczym chmura, która nie chce zniknąć.
Istnieje wiele powodów samotności; wielu ludzi nie zdaje sobie sprawy, że nie muszą żyć w samotności. Mogą się z nią zmierzyć, a następnie pokonać. Przejawami samotności jest często wewnętrzny ból, poczucie pustki lub głód uczuć. Jej efekty uboczne to wrażenie jałowości życia, bezużyteczności lub bezcelowości.
Czy jesteś sam (jesteś samotnikiem, osobą niezależną, żyjesz sam)? Czy może jesteś samotny (opuszczony, porzucony, przybity brakiem towarzystwa)? Między tymi dwoma postawami jest wielka różnica. Ważne jest, byś uświadomił sobie, że fakt, iż jesteś sam nie oznacza, że musisz być samotny. I choć nie zawsze będziesz mieć towarzystwo, to zawsze można znaleźć rozwiązanie, by nie czuć się samotnym.
Samotność jest często efektem urazu lub kryzysu wywołanego śmiercią ukochanej osoby, rozwodem lub rozstaniem. Kiedy niespodziewane wydarzenia uświadamiają nam, że pewne rzeczy nigdy nie będą już takie, jakimi były wcześniej, to w naszym życiu często pojawia się uraz psychiczny, który może prowadzić do poczucia osamotnienia i rozpaczy.
Możemy odczuwać ból przez długi czas, co przypomina długotrwałe gojenie się rany, lecz całkowity powrót do zdrowia wymaga codziennych, systematycznych postępów. Kiedy fizyczna rana nie chce się zagoić, daje nam to do zrozumienia, że wdała się weń jakaś infekcja, z którą trzeba się rozprawić. Wierzę w tę samą prawdę odnośnie ran emocjonalnych: nasze emocje powinny goić się tak, jak dzieje się to z naszymi ciałami. Bóg obdarzył nas emocjami i ciałami. Zapewnia nam nie odnowę sfery emocjonalnej, tak jak uzdrawia nasze ciała. Choć prawdą jest, że już zawsze będziesz zauważał brak utraconej osoby lub rzeczy, nie znaczy to, że musisz zmagać się z trwałym poczuciem osamotnienia.
Uważam, że są dwie rzeczy, które muszą zrobić wszyscy chcący pokonać samotność:
1. Uświadomienie sobie bliskiej obecności Boga. W Biblii Bóg nam przypomina, że On zawsze jest z nami i nigdy nas nie opuści (zob. List do Hebrajczyków 13: 5). Samotność często popycha nas do zadawania wszelkiego rodzaju pytań, na które nie otrzymamy odpowiedzi, są to m.in.: „Dlaczego mam być sam przez resztę swojego życia? Co jeśli ten ból, którego teraz doświadczam, nigdy nie minie? Co jeśli pojawi się jakiś problem, z którym nie będę potrafił sobie sam poradzić? Co jeśli, co jeśli, co jeśli… ?”. Takich pytań może być nieskończoność. Wszystko wskazuje na to, że tu, na ziemi, nie będziesz potrafił odpowiedzieć na „Co jeśli?”. Ale tak długo, jak długo jesteś świadom, że Pan jest z tobą, możesz być pewien, że On ma w zanadrzu odpowiedzi na wszystkie pytania – odpowiedzi, których tak potrzebujesz.
2. Zdecydowane dążenie do nowego życia. Nie wszystko w twoim życiu się skończyło, po prostu jedna z jego części dobiegła końca. Minęła jedna pora, by mogła nadejść następna – jeśli tylko zechcesz podjąć działanie. Nie siedź bezczynnie, czekając po prostu, aż coś się wydarzy albo pojawi się jakiś człowiek. Idź i poszukaj nowych przyjaciół. Poszukaj kogoś, kto również jest samotny i zaprzyjaźnij się z tą osobą. Zbierzesz to, co zasiałeś, a Bóg zwróci ci utraconą przyjaźń w wielokrotnie większym wymiarze.
Pozwól, by ogarniająca cię samotność zwróciła cię ku postawie współczucia dla innych samotnych ludzi, a następnie postanów, że coś z tym zrobisz!