„Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący”. 1 List do Koryntian 13: 1 (BT)
Gdy byłam młodą mężatką, Bóg musiał mnie nauczyć, że prawdziwa miłość do Dave’a oznacza, że czasami muszę się poświęcać. Aż do tego momentu chciałam, by wszystko było tak, jak ja sobie tego życzę, i w znacznym stopniu przypominałam owego cymbała brzmiącego, wymienionego w 13 rozdziale 1 Listu do Koryntian.
Miłość to najwyższa forma dojrzałości. Często wymaga składania darów ofiarnych. Jeśli miłość nie rodzi z naszej strony jakiegoś poświęcenia, to prawdopodobnie nie kochamy tej drugiej osoby. Jeśli w naszych działaniach nie ma ofiary, to najpewniej nasza relacja z tą osobą opiera się na tym, że po prostu reagujemy na coś miłego, co dla nas zrobiła, albo po prostu udajemy uprzejmość, aby zyskać nad nią jakąś formę kontroli.
Ważne jest, abyśmy zrozumieli, że prawdziwa miłość jest dawcą. Dlatego też zawsze, gdy podejmujemy jakieś decyzje, powinniśmy mieć na sercu dobro naszego małżonka/żony. Przyjmując taką postawę, dajesz coś z siebie.
Bożym pragnieniem dla mężów i żon jest, aby wzajemnie się kochali, bezwarunkowo i z poświęceniem. Oznacza to, że nie możesz ciągle stawiać na swoim. Jest jednak i dobra wiadomość: kiedy mąż i żona poświęcają swoje samolubne pragnienia, zaczynają tworzyć małżeństwo triumfalne!
Modlitwa
Boże, tak bardzo chcę darzyć męża/żonę prawdziwą miłością. Podejmuję decyzję, że od dziś nie będę już stawiać na swoim, lecz będę skłonna/y do poświęceń. Amen.