Davidi ishte shqetësuar shumë se njerëzit flisnin për ta vrarë atë me gurë, sepse të gjithë e kishin shpirtin të trishtuar për shkak të bijve dhe të bijave të tyre; por Davidi u forcua tek Zoti, Perëndia i tij. 1 SAMUELIT 30:6
Nëse ne nuk besojmë në veten tonë, në talentet dhe aftësitë që na ka dhënë Perëndia, kush do ta bëjë? Zoti beson në ne, dhe kjo është gjithashtu një gjë e mirë; përndryshe, ne nuk mund të bëjmë kurrë ndonjë përparim. Ne nuk mund të presim gjithmonë që dikush tjetër të vijë dhe të na inkurajojë të jemi gjithçka që mundemi.
Kur Davidi dhe njerëzit e tij u gjendën në një situatë në dukje të pashpresë, për të cilën njerëzit fajësuan atë, Davidi e inkurajoi dhe e forcoi veten në Zotin. Më vonë, ajo situatë u përmbys krejtësisht (1 Samuelit 30:1–20).
Kur Davidi ishte vetëm një djalosh, të gjithë rreth tij e dekurajuan në lidhje me aftësinë e tij për të luftuar Goliathin. Ata i thanë se ishte shumë i ri dhe shumë i papërvojë dhe se nuk kishte armaturën e duhur apo armët e duhura. Por Davidi ishte afër Perëndisë dhe kishte besim tek Ai. Davidi besonte se Perëndia do të ishte i fortë në emër të tij dhe do t’i jepte fitoren. Dyshimi për veten është absolutisht torturues, por ne mund ta shpëtojmë veten prej tij. Ashtu si Davidi, ne mund të mësojmë të njohim Perëndinë tonë, për dashurinë e Tij, rrugët e Tij dhe Fjalën e Tij – atëherë në fund mund të besojmë se Ai do të na japë forcën që na nevojitet.
Mënyra për t’i dhënë fund mundimit të vetë-dyshimit është të shikojmë te Perëndia dhe të kemi besim në plotfuqinë e Tij.