„უფალი ღმერთი შუქია ჩემი და გადარჩენა – ვის შევუშინდე? ჩემი სიცოცხლის ბურჯია უფალი – ვინ შემაძრწუნებს?“. – ფსალმუნი 27:1
შეუძლებელია მიაღწიო შენი ცხოვრების ღვთიურ დანიშნულებას, თუ ნებას მისცემ, რომ შენი ფიქრები შიშმა დაძლიოს. თუ შიშსა და დრტვინვას შენს გონებაში დარჩენის უფლებას მისცემ, ის ტანჯვისაკენ გიბიძგებს და სიხარულისგან განგძარცვავს.
მე გამოვცადე შიშის განცდა, როდესაც ჩვენს მოგზაურობას ვგეგმავდით ინდოეთში კონფერენციის ჩასატარებლად. აღტაცებული ვიყავი ამ მშვენიერი შესაძლებლობის გამო, თუმცა ყურადღების გამახვილება მხოლოდ ხანგრძლივ ფრენასა და ამ ქვეყანაში არსებულ ცუდ პირობებზე შემეძლო. მაგრამ ღმერთი გულში დამელაპარაკა და მაჩვენა, რომ მჭირდებოდა ამ შიშის დაძლევა მის სიტყვაზე ყურადღების გადატანითა და მასზე ფიქრით. ჩემი თავისთვის მოგზაურობის უარყოფით საკითხებზე ფიქრის გაგრძელების უფლება რომ მიმეცა, ეს წამართმევდა იმ სიხარულსა და აღტაცებას, რაც ღმერთს სურდა რომ განმეცადა.
შიში ხაფანგია და მტკიცედ უნდა გვქონდეს გადაწყვეტილი, რომ მასში არ გავებათ. როდესაც ისეთი რამ მოხდება, რაც თქვენს გულში შიშისა და დრტვინვის აღძვრას შეეცდება, მაგალითად მომავლის შესახებ გაურკვევლობა ან ახალი სიტუაციებისა და გამოწვევების წინაშე დგომა, მიუბრუნდით 27-ე ფსალმუნის პირველ მუხლს, ილოცეთ და ხმამაღლა აღიარეთ „უფალი შუქი და ხსნაა ჩემი – ვის შევუშინდე ან ვისგან შევძრწუნდე?“
დაიწყე ლოცვა
უფალო, განვაცხადებ, რომ შენ ხარ ჩემი ხსნა და ჩემი სინათლე. შენი წყალობით, შემიძლია აღარაფრის მეშინოდეს. შენში მე გამარჯვება მაქვს მოპოვებული.