Jezusowi zaś przybywało mądrości i wzrostu oraz łaski u Boga i u ludzi. —Ewangelia św. Łukasza 2:52
Od dzieciństwa Jezus doświadczał nadprzyrodzonej przychylności Boga i ludzi. Kiedy rozpoczął swoją publiczną służbę, był tak popularny, że trudno znajdował czas na modlitwę i społeczność z Ojcem Niebieskim. Nawet ci, którzy w Niego nie wierzyli, zauważali w Jego życiu ogromną łaskę. Kiedy faryzeusze wysłali strażników, aby Go aresztować, ci wrócili, mówiąc: „Nigdy żaden człowiek nie mówił tak, jak On!” (Jana 7:46). To trwało do samego końca Jego życia – nawet na krzyżu, (Łukasza 23:47–48).
W ten sposób powinniśmy postrzegać siebie: jako uprzywilejowanych przez Pana. On nie patrzy na nas jako na słabe, bezradne i grzeszne istoty. Widzi nas odzianych w sprawiedliwość, przyodzianych w pełną zbroję Bożą i dzierżących miecz Ducha, którym jest Słowo Pana (Efezjan 6:13-17). Tak powinniśmy się postrzegać.
Pomyśl o tym, jak traktujemy nasze dzieci – pomagamy im, kiedy tylko możemy. Pomyśl tylko, jak Bóg może spoglądać na swoje dzieci. Dla tego nie jest ważne jak siebie postrzegasz w danym momencie, lub jak postrzegają cię inni, Bóg może sprawić, by światło Jego łaski zaświeciło nad tobą – tak jak świeciło nad Jezusem!
Postrzegaj siebie tak, jak Bóg cię postrzega i ciesz się swoim dziedzictwem w Nim.