நான் பிரதானமாய்ச் சொல்லுகிற புத்தியென்னவெனில், எல்லா மனுஷருக்காகவும் விண்ணப்பங்களையும் ஜெபங்களையும் வேண்டுதல்களையும் ஸ்தோத்திரங்களையும் பண்ணவேண்டும். (1 தீமோத்தேயு 2:1)
நாம் ஜெபிக்கும்போது, நாம் கடவுளிடம் பேசுகிறோம், அவர் நம்மிடம் பேசுவதைக் கேட்கிறோம். பிரார்த்தனையின் ஒரு வகை திறப்பின் வாசலில் நின்று ஜெபிப்பது, இது வெறுமனே உங்களைத் தவிர வேறு ஒருவருக்காக பிரார்த்தனை செய்வது. இது வேறொருவரின் சார்பாக கடவுளிடம் மன்றாடுவது, ஜெபத்தில், அவர்களின் தேவைகளை அவரிடம் எடுத்துச் செல்வது, சில சமயங்களில் அவர்களின் நிலைமைக்கு அவரிடமிருந்து பதில் கேட்பது. பரிந்து பேசுதல் என்பது மிக முக்கியமான ஜெபங்களில் ஒன்றாகும், ஏனென்றால் பலர் தங்களுக்காக ஜெபிப்பதில்லை அல்லது எப்படி ஜெபிப்பது என்று தெரிவதில்லை. ஏன்? ஏனென்றால் அவர்களுக்கும் கடவுளுக்கும் எந்த தொடர்பும் இல்லை. சூழ்நிலைகள் மிகவும் கடினமாக இருக்கும் நேரங்கள் இருக்கும். அந்த சமயங்களில் மன அழுத்தம் மிக அதிகமாக இருக்கும். காயம் மிக அதிகமாக இருக்கும், அல்லது மக்கள், தங்கள் சொந்த சூழ்நிலைகளுக்காக எப்படி ஜெபிப்பது என்று தெரியாத அளவுக்கு குழப்பமாய் இருக்கும். மேலும், மக்கள் தங்களுக்காக ஜெபித்த நேரங்களும் உள்ளன, மேலும் அதற்கு மேல் ஜெபிக்க அவர்களுக்கு வலிமை இல்லை.
உதாரணமாக, புற்றுநோயால் பாதிக்கப்பட்டு மருத்துவமனையில் இருந்த ஒரு நண்பரை ஒருமுறை நான் சந்தித்தேன். அவள் ஒரு துணிச்சலான சண்டையில் போராடி, ஒரு போர் வீரனைப் போல பிரார்த்தனை செய்தாள். ஆனால் அவள் விரும்பியபடி ஜெபிக்க போதுமான வலிமை இல்லாத நிலையை அவள் அடைந்தாள். மேலும் அவள் சொன்னாள், “ஜாய்ஸ், என்னால் இனி ஜெபிக்க முடியாது.” அவளுக்காக ஜெபிக்க அவளுடைய நண்பர்கள் அவளுக்குத் தேவை – அவளுக்காக ஜெபிக்க மட்டுமல்ல, அவளுக்காக உண்மையிலேயே ஜெபிக்கவும் – அவளால் முடியாததால் அவளது இடத்தில் இருந்து ஜெபிக்கவும் நண்பர்கள் தேவை.
ஜெபம் தேவைப்படுபவர்களுக்காய், நீங்கள் கடவுளிடம் பேச வேண்டும், அவர்கள் சார்பாக அவரிடமிருந்து கேட்க வேண்டும் என்று நான் உறுதியாக நம்புகிறேன். அவர்கள் யார் என்பதை உங்களுக்குக் காண்பிக்கும் படியும் அவர்களுக்காக ஜெபிக்க உண்மையுள்ளவர்களாக இருப்பதற்கும், அவரிடம் கேட்கும் படி நான் உங்களை ஊக்குவிக்கிறேன்.
இன்று உங்களுக்கான கடவுளுடைய வார்த்தை: கடவுள் உங்களை வழிநடத்தும் போது, மக்களுக்காக ஜெபிக்க உண்மையாக இருங்கள்.