„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem radosnego dawcę miłuje Bóg”. 2 List do Koryntian 9:7 (BT)
Jesteśmy chrześcijanami, dlatego powinniśmy być szczodrzy, dzieląc się tym, co mamy – często i obficie. Nie możemy ograniczać się do pieniędzy; powinniśmy służyć radą, pomocą, dobrym słowem, czasem, własnymi zdolnościami oraz gotowością do przebaczania.
Wszystko to oznacza, że nie możemy pozwolić, by egoizm nadawał ton naszemu życiu. Dookoła jest wielu skąpych ludzi, który kurczowo trzymają się tego, co zdobyli, i trwożą się przed oddaniem tych dóbr. Inni z kolei nie są sknerowaci w czynach, ale pozostają skąpcami w sercu – dają, gdyż czują się do tego zobowiązani, nie zaś dlatego, że szczerze tego pragną.
To nie jest postawa, do której wzywa nas Bóg. 2 List do Koryntian 9:7 niesie wyraźny przekaz: „albowiem radosnego dawcę miłuje Bóg ”. Kiedy zastanawiasz się nad tym przesłaniem, musisz dojść do wniosku, że gdy oddajesz swoje życie Bogu, to wszystko, co posiadasz, staje się Jego własnością – już nie jest twoje. Powinieneś być zatem hojnym darczyńcą, który wykorzystuje swoje zasoby i dobra w sposób, który może się podobać Panu.
Modlitwa
Boże, podjąłem decyzję w swoim umyśle i sercu – od teraz będę radosnym dawcą. Pokaż mi, w jaki sposób już dziś mogę dzielić się szczodrze wszystkim, co posiadam, z Tobą i ludźmi, którzy mnie otaczają. Amen.