“ขอทรงปกป้องชีวิตของข้าพระองค์ และช่วยกู้ข้าพระองค์ ขออย่าให้ข้าพระองค์ต้องอับอาย เพราะข้าพระองค์ลี้ภัยอยู่ในพระองค์” – สดุดี 25:20 (THSV11)
ทุกวันเราต้องเผชิญกับความละอายใจสองประเภทด้วยกัน ดังนั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญที่เราต้องรู้จักความแตกต่างระหว่างสองประเภทนี้ ความละอายใจประเภทที่หนึ่ง เป็นเรื่องปกติและถือเป้นความละอายใจที่ดี ตัวอย่างเช่น ถ้าฉันทำของของคนอื่นหายหรือทำเสีย ฉันจะรู้สึกผิดหวังกับความผิดพลาดของตัวเอง ฉันน่าจะระวังตัวและใส่ใจมากกว่านี้ ฉันรู้สึกเสียใจ ฉันสามารถขอการยกโทษ และรับการยกโทษนั้นไว้แล้วดำเนินชีวิตต่อไป
ความละอายใจที่ดีเตือนเราให้จำไว้เสมอว่า พวกเราเป็นมนุษย์ที่ไม่สมบูรณ์แบบ มีข้อบกพร่องและขีดจำกัด เตือนให้เรารู้ว่าเราต้องการพระเจ้า
อย่างไรก็ตาม ถ้าความละอายใจที่ดีไม่หยุดอยู่แค่ตรงนั้น มันจะกลายเป็นความละอายใจที่ไม่ดีและส่งผลเสียได้ เมื่อไหร่ที่คนๆนั้นไม่ขอหรือไม่ยอมรับการให้อภัย พวกเขาอาจเริ่มลงโทษตัวเองและเริ่มเกลียดตัวตนของตัวเอง
อย่าให้ชีวิตคุณหยุดอยู่ตรงนั้น ให้นึกถึงสิทธิอันชอบธรรมของคุณในฐานะผู้รับมรดกของพระเจ้า (โรม 8:17) ความละอายใจที่ไม่ดีจะทำให้คุณลืมว่าคุณเป็นใครในพระคริสต์ แต่ความละอายใจที่ดีจะเตือนให้คุณจำได้ว่าคุณไม่มีอะไรเลยหากปราศจากพระองค์ วันนี้จงขอให้พระเจ้าทรงช่วยให้คุณแยกแยะความแตกต่างนี้ออก
เริ่มต้นอธิษฐาน
“พระเจ้า ข้าพระองค์ไม่อยากอยู่ภายใต้ความรู้สึกละอายใจที่ไม่ดี โปรดให้ข้าฯระลึกเสมอว่าพระองค์รักข้าพระองค์มากแค่ไหน เพราะพระองค์ให้อภัยข้าพระองค์แล้ว ฉะนั้นข้าพระองค์ไม่จำเป็นต้องลงโทษตัวเองอีก”