“..พระเจ้าไม่ได้ทรงนำพวกเขาไปทางแผ่นดินของคนฟีลิสเตียแม้ว่าจะเป็นทางใกล้ เพราะพระเจ้าตรัสว่า “เกรงว่าเมื่อประชากรไปเผชิญสงครามเข้าพวกเขาจะเปลี่ยนใจและกลับไปยังอียิปต์” พระเจ้าจึงทรงนำประชากรอ้อมไปทางถิ่นทุรกันดาร..” – อพยพ 13:17-18 (THSV11)
พระเจ้าประทานความหวังและความฝันให้เราเกี่ยวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในชีวิต แต่พระองค์ไม่ได้ให้เรารู้เวลาแน่ชัดในแผนการของพระองค์เสมอไป แม้ว่าการไม่รู้เวลาที่แน่นอนอาจทำให้เราหงุดหงิด แต่นี่แหละคือสิ่งที่ช่วยให้เราอดทนอยู่ในกระบวนการ เมื่อเรายอมรับเวลาของพระเจ้า เราจะสามารถมีชีวิตอยู่ด้วยความหวัง และมีความสุขได้ในขณะที่พระองค์กำลังจัดการปัญหาต่างๆ ของเรา
ในพระธรรมอพยพ 13:17-18 พระเจ้าทรงนำชาวอิสราเอลไปยังแผ่นดินแห่งพระสัญญา ด้วยเส้นทางที่ไกลและยากกว่า เพราะพระองค์ทรงทราบดีว่าพวกเขายังไม่พร้อมที่จะเข้าไป พวกเขาจำเป็นต้องได้รับการฝึกฝน และต้องผ่านสถานการณ์ที่ยากลำบาก แต่ในระหว่างเส้นทางนั้น พระองค์ไม่เคยละทิ้งพวกเขาเลย พระองค์ดูแลพวกเขาเสมอและทรงแสดงให้เห็นเสมอ ว่าพวกเขาควรทำอะไร
ชีวิตของเราก็เช่นเดียวกัน… ในช่วงเวลาของการฝึกฝนที่พระเจ้าทรงจัดเตรียมไว้นั้น พระองค์เพียงต้องการให้เราทำตามสิ่งที่พระองค์บอก โดยไม่ต้องตั้งคำถามหรือพยายามทำความเข้าใจทุกอย่างด้วยตัวเอง ไม่ว่าสิ่งนั้นจะใช้เวลานานแค่ไหน เราสามารถมั่นใจได้เสมอว่าเมื่อเรายอมรับเวลาของพระเจ้า ทุกสิ่งทุกอย่างจะดีกว่าเสมอ
เริ่มต้นอธิษฐาน
“พระเจ้า ข้าพระองค์ขอยอมรับเวลาของพระองค์ แม้ว่าข้าพระองค์จะไม่เข้าใจในทุกสิ่งเสมอไป แต่ข้าพระองค์ทราบดีว่าแผนการของพระองค์สมบูรณ์แบบ และข้าพระองค์วางใจในพระองค์อย่างสุดใจ”