„Teraz jednak dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie, nie ma już potępienia”. List do Rzymian 8: 1 (BT)
Kiedy prowadzę konferencje i pytam licznie zgromadzoną publiczność, czy ktoś z obecnych żyje w samopotępieniu, mogę się spodziewać, że przynajmniej 80% ludzi podniesie ręce. Ja również należałam do tych 80%, aż do momentu, w którym stwierdziłam, że nie zostałam przeznaczona do tego, by się potępiać, i że nie pozwolę więcej, by to zdradzieckie poczucie kierowało moim życiem.
Rozważałam Słowo Boże, sprawdzając, co mówi na temat poczucia winy; analizowałam też charakter i naturę Pana, aż w końcu zyskałam całkowitą pewność, że to nie Bóg jest źródłem poczucia potępienia.
Obecnie postrzegam samopotępienie jak nielegalnego imigranta, któy napada nasz umysł i sumienie, próbując uniemożliwić nam czerpanie radości ze wszystkiego, co Bóg dla nas przygotował. Poczucie winy nie ma żadnego prawa mieszkać w naszym życiu, ponieważ Jezus przez Swoją krew już zapłacił za nasze grzechy i występki. Jeśli mieszka w nas samopotępienie, to musimy poradzić sobie z nim jak z nielegalnym imigrantem i odesłać je do ojczyzny, z której pochodzi – do piekła!
Nie pozwól, by potępienie dalej okradało cię z radości. Musisz pamiętać, że nie zostałeś przeznaczony do potępienia. Zmierz się z nim za każdym razem, kiedy zaczynasz go doświadczać, i bądź przy tym stanowczy. Będziesz mógł pokonać potępienie, dzięki przyjęciu Bożej łaski i miłości.
Modlitwa
Duchu Święty, wiem, że nie zostałem przeznaczony do potępienia! Ilekroć będzie we mnie narastać poczucie winy, zwróć moją uwagę na ten fakt i przypominaj mi, że wybaczyłeś mi grzechy i uzdrowiłeś przez ofiarę Jezusa. Amen.