தேவனை ஒருவரும் ஒருபோதும் கண்டதில்லை; நாம் ஒருவரிடத்தில் ஒருவர் அன்புகூர்ந்தால் தேவன் நமக்குள் நிலைத்திருக்கிறார்; அவருடைய அன்பும் நமக்குள் பூரணப்படும்! (1 யோவான் 4:12)
நம்மிடம் இல்லாததைக் கொடுக்க முடியாது. நாம் ஒருபோதும் கடவுளின் அன்பைப் பெறவில்லை என்றால், மற்றவர்களை நேசிக்க முயற்சிப்பது பயனற்றது. நாம் நம்மை ஒரு சமநிலையான வழியில் நேசிக்க வேண்டும், சுயநலமாக அல்ல. நாம் நம்மை நேசிக்க வேண்டும், நம்மிடம் மட்டுமே அன்பு கொண்டிருக்கக்கூடாது என்று நான் கற்பிக்கிறேன்.
உங்களை நேசிக்க, கடவுள் உங்கள் மீது வைத்திருக்கும் அன்பை நீங்கள் நம்ப வேண்டும்; அது நிரந்தரமானது, மாறாதது மற்றும் நிபந்தனையற்றது என்பதை அறிந்து கொள்ளுங்கள். அவருடைய அன்பு உங்களை உறுதிப்படுத்தி, உங்களைப் பாதுகாப்பாக உணரச் செய்யட்டும். ஆனால் உங்களைப் பற்றி நீங்கள் நினைப்பதை விட அதிகமாக நினைக்கத் தொடங்காதீர்கள் (ரோமர் 12:3ஐப் பார்க்கவும்). நம்மை நாமே நேசிப்பது என்பது நம் நடத்தை அனைத்தையும் நேசிப்பதாக அர்த்தமல்ல; கடவுள் நம்மைப் படைத்த தனித்துவமான நபரை நாம் விரும்புகிறோம், ஏற்றுக்கொள்கிறோம் என்று அர்த்தம்.
நம்மை நாமே சீரான முறையில் நேசிப்பதே, நம் மூலம் மற்றவர்களுக்கு அன்பு பாய விடுவதற்கு நம்மை தயார்படுத்துகிறது என்று நான் நம்புகிறேன். கடவுளின் அன்பை ஆரோக்கியமான, பொருத்தமான வழியில் பெறாமல், பிறர் மீது பாசம் அல்லது மரியாதை உணர்வுகள் இருக்கலாம். ஒரு மனிதநேய வகை அன்பு; ஆனால் கடவுள் தாமே அந்த அன்பைத் தூண்டாதவரை நாம் நிச்சயமாக மக்களை நிபந்தனையின்றி நேசிக்க முடியாது.
பரிசுத்த ஆவியானவர் நம் இருதயங்களைச் சுத்திகரிக்கிறார். அதனால் கடவுளின் உண்மையான அன்பை மற்றவர்களிடம் (பார்க்க 1 பேதுரு 1:22) காட்ட முடியும். இது ஆவியானவரால் நிரப்பப்படுவதன் ஒரு பகுதியாகும்.
நாம் மற்றவர்களுக்கு அன்பை வெளிப்படுத்த வேண்டும் என்று கடவுள் விரும்புகிறார். நாம் மற்றவர்களைப் பற்றியும், அவர்களை எப்படி ஆசீர்வதிக்கலாம் என்றும் நினைக்கும் போது, அன்பின் ஆவியான, பரிசுத்த ஆவியானவரால் நம்மை நிரப்பிக் கொள்கிறோம்.
இன்று உங்களுக்கான கடவுளுடைய வார்த்தை: இன்று உலகிற்கு நீங்கள் அற்புதமான ஒன்றைக் கொடுக்கிறீர்கள்—உங்களில் இருக்கும் கடவுளின் அன்பு.