தேவனே, நீர் என்னுடைய தேவன்; அதிகாலமே உம்மைத் தேடுகிறேன்; வறண்டதும் விடாய்த்ததும் தண்ணீரற்றதுமான நிலத்திலே என் ஆத்துமா உம்மேல் தாகமாயிருக்கிறது, என் மாம்சமானது உம்மை வாஞ்சிக்கிறது. (சங்கீதம் 63:1)
கடவுளிடம் ஒன்றைப் பற்றி பேசுவதற்கும், அவருடைய சத்தத்தைக் கேட்பதற்கும் முன், ஒரு சூழ்நிலையில் எவ்வளவு காலம் போராட முடியும் என்று சில நேரங்களில் நான் ஆச்சரியப்படுகிறேன். நாம் நம்முடைய பிரச்சனைகளைப் பற்றி புகார் செய்கிறோம்; முறுமுறுக்கிறோம், முணுமுணுக்கிறோம்; நம்முடைய நண்பர்களுக்கு சொல்கிறோம்; கடவுள் அதை எப்படி செய்ய வேண்டும் என்று நாம் விரும்புகிறோம் என்பதைப் பற்றி பேசுகிறோம். நம் மனதிலும், உணர்ச்சிகளிலும் இருக்கும் சூழ்நிலைகளுடன் நாம் போராடுகிறோம், அதே நேரத்தில், ஜெபம் என்ற எளிய தீர்வைப் பயன்படுத்திக் கொள்ளத் தவறுகிறோம். ஆனால் அதை விட மோசமாக, நமக்குத் தெரிந்த மிகவும் அபத்தமான இந்த அறிக்கையை நாம் செய்கிறோம்: “சரி, நான் செய்யக்கூடியது பிரார்த்தனை மட்டுமே.” நீங்கள் இதை முன்பே கேள்விப்பட்டிருப்பீர்கள், ஒருவேளை நீங்களே கூட சொல்லியிருக்கலாம் என்று நான் நம்புகிறேன். நாம் அனைவரும் அப்படி சொல்லியிருக்கலாம். பிரார்த்தனையை கடைசி முயற்சியாகக் கருதி, “வேறு ஒன்றும் வேலை செய்யவில்லை, எனவே நாம் ஜெபிக்க வேண்டும்” என்று சொல்லியிருக்கலாம், அதனால் குற்றவுணர்வுடன் இருக்கலாம். அது எனக்கு என்ன சொல்கிறது தெரியுமா? ஜெபத்தின் வல்லமையை நாம் உண்மையில் நம்பவில்லை என்று அது சொல்கிறது. நாம் சுமக்கத் தேவையில்லாத சுமைகளைச் சுமக்கிறோம் – மேலும் வாழ்க்கை மிகவும் கடினமாகிறது – ஏனென்றால் ஜெபம் எவ்வளவு வல்லமை வாய்ந்தது என்பதை நாம் உணரவில்லை. அப்படிச் செய்தால், நாம் கடவுளிடம் பேசுவோம், எல்லாவற்றையும் பற்றி அவர் சொல்வதைக் கேட்போம், கடைசி முயற்சியாக அல்ல, ஆனால் முதலாவதாக.
இன்று உங்களுக்கான கடவுளுடைய வார்த்தை: ஜெபமே உங்கள் முதல் முயற்சியாக இருக்கட்டும், உங்கள் கடைசி முயற்சியாக அல்ல.