برای کسانی که به شما آزار می رسانند، برکت بطلبید؛ برکت بطلبید و لعن نکنید! (رومیان ۱۲ : ۱۴ )
خدا در کلامش به ما تعلیم م یدهد که دیگران را ببخشیم و سپس آنها را برکت دهیم. در رومیان ۱۲ : ۱۴ ، کلمۀ برکت به معنای به نیکویی صحبت کردن است. این بخشش به افرادی که لزوماً شایستۀ آن نیستند، نیز داده می شود و ما باید دعا کنیم که آنها نیز برکت بیابند. باید از خدا بخواهیم اگر نیاز به هر تغییری در نگرش و رفتار آنهاست، با حقیقت و مکاشفه بر آنها آشکار سازد و به آنها کمک کند تا توبه کرده و از گناهان خود آزاد شوند.
انتقام م یگوید: تو با من بدرفتاری کردی، بنابراین من نیز با تو بدرفتاری خواهم کرد! ، بخشش می گوید: تو با من بدرفتاری کردی، بنابراین من می خواهم تو را ببخشم، تو را بازیابم و با تو به گونه ای رفتار کنم که انگار هرگز به من آسیب نرساندی! . چه برکتی است که می توان دیگران را بخشید و بخشش را دریافت کرد. رحمت کن، رحمت خواهی یافت!
بخشش یکی از صفات خداست که در نحوۀ برخورد او با قومش مشاهده می شود. هنگامی که ما شایستۀ طرد شدن هستیم، بخشش به ما نزدیک می شود. بخشش زمانی که شایستۀ داوری هستیم، با ما به نیکویی رفتار م یکند. وقتی مستحق طرد شدن کامل هستیم، بخشش ما را می پذیرد و برکت م یدهد. بخشش، نقاط ضعف ما را درک می کند و دربارۀ ما قضاوت و داوری نم یکند. زمانی که حقیقتاً قدر بخششی که خدا به ما نشان داده را می دانیم، سریعاً همان بخشش را نسبت به سایر افراد خواهیم داشت.
اگر بگوییم می بخشیم، اما بعد برگردیم و با زبان خود آن شخص متخلف را نفرین کنیم یا این که آن رنجش و دلخوری را دائما با دیگران در میان بگذاریم، بخشش هرگز مؤثر نخواهد بود.