«آنان که نام تو را می شناسند، بر تو توکل می دارند، ؛ زیرا تو ، خداوندا، هرگز جویندگان خود را وانگذاشت های. » (مزمور ۹: ۱۰ )
هر یک از ما میزانی از ناامنی را در وجود خود حس می کنیم. گهگاه، وارد مل می شویم تا اقدامی کنیم ولی وقتی قصد تصمیم گیری داریم، انگار این حس ناامنی پای ما را می خشکاند. اما برنامهٔ خدا برای زندگی ما این نیست. او می خواهد در ایمان و اطمینان پی شقدم شویم.
چنین حسی سعی دارد با عذاب دادن ما شک و درماندگی را آنقدر در ما افزایش دهد که مانع انجام مقصود خدا و دریافت آنچه خدا برایمان کنار گذاشته، شود. اگر ایمان خود را بر آنچه کلام خدا گفته بنا نهیم، می توانیم بدون حس ناامنی زندگی نماییم. وقتی دهان خود را باز می کنیم و آنچه را که خدا در مورد ما گفته، اعتراف می کنیم، کلام خدا قدرت غالب آمدن بر ترس، حس ناامنی و عد ماطمینان را به ما می بخشد.
اگر دیدید به خاطر ترس یا حس ناامنی، از مواجهه با برخی مسائل در زندگی خود ممانعت می ورزید، تشویقتان م یکنم که دعا کنید و از خدا بخواهید کاری را که در کلام خود وعده داده، برایتان انجام دهد -از او بخواهید پیش روی شما حرکت کند و مسیر را هموار سازد.
از خدا بخواهید انسان باطنیِ شما را تقویت کند، تا قوت و قدرت او شما را پر سازد و وسوسهٔ تسلیم شدن به ترس بر شما غلبه نکند.