«… زیرا شادی خداوند، قوّت شماست. » (نحمیا ۸: ۱۰ )
وقتی دوره ای سخت را پشت سر می گذاریم، می توانیم برای جاری کردن شادی، پیش از آن که در ناامیدی سقوط کنیم، کاری انجام دهیم. می توانیم شادمان باشیم؛ چه شادی را احساس کنیم چه نه. این مانند پمپ زدن است که دستهٔ پمپ را بالا و پایین می کنیم تا پمپ به حرکت درآید و آب از آن جاری شود. یادم می آید پدربزرگ و مادربزرگم پمپی قدیمی داشتند. بچگی سر ظرفشویی دستهٔ پمپ را بالا و پایین می کردم و گاهی حس می کردم که انگار قرار نیست آب بیرون بیاید. مثل این بود که به هیچ چیز وصل نبود و من فقط هوا پمپ می کردم. اما اگر تسلیم نمی شدم، پمپ زدن سخت تر و سخت تر م یشد. این نشان م یداد که آب آرام آرام جاری خواهد شد.
برخورد ما با شادی باید همی نطور باشد. ما در روح خود چاه آبی داریم. دستهٔ پُمپ انتخا بهای ما برای آب کشیدن است: لبخند می زنیم، آواز می خوانیم، م یخندیم و الی آخر. ابتدا از نظر جسمانی ممکن است حس خوبی نداشته باشیم، بعد از مدتی سخت تر م یشود، اما اگر ادامه دهیم، به زودی شادمانی از وجود ما فوران م یکند.
شادی خداوند قوت ماست. می توانیم در شادی زیست کنیم و قوی بودن را برگزینیم.