«پس چون چنین ابری عظیم از شاهدان را گرداگرد خود داریم، بیایید هر بارِ اضافی و هر گناه را که آسان به دست و پای ما م یپیچد، از خود دور کنیم و با استقامت … بدویم. » (عبرانیان ۱۲ : ۱)
وقتی نویسندهٔ کتاب عبرانیان نوشت که می توانیم هر بار اضافی و هرگناه را از خود دور کنیم، به دوندگان روزگار خود فکر م یکرد که هنگام دویدن لباس خود را از تن درمی آوردند و با پایین پوشِ خود می دویدند. آنها نمی خواستند چیزی مانع شان شود و آنها را از سریع دویدن تا آخرین حد توان بازدارد. آنها م یدویدند تا پیروز شوند!
یکی از بخش های مهمِ نزدیک تر شدن به خدا، بررسی کردن زندگی و کنار گذاشتن هر چیزی است که مانع ما می شود یا ما را پایین م یکشد. لازمهٔ رابطهٔ نزدیک با او این است که از آنچه او را محزون کرده و حواس ما را پرت م یکند و مانع تحقق و زندگی کردنِ نقشهٔ خدا م یشود، دوری کنیم.
معمولاً باید نگاهی دقیق تر به زندگی خود بیاندازیم و آنچه دست وپاگیر است و ما را از خدا دور می کند را کنار بگذاریم. بدون این کار، رشد روحانی غیرممکن است. وقتی خدا چیزی را به شما نشان م یدهد که باید کنار بگذارید، تشویقتان می کنم ب یدرنگ آن را انجام دهید. با خدا بحث نکنید یا برای خود غصه نخورید. آنچه او از شما می خواهد، در آخر به نفعتان خواهد بود. چه دوستیِ مخرب باشد، چه عادات آسیب رسان، چه رنجیده شده باشید، یا هر گناهِ دیگری در زندگی، جسور باشید و به خوبی با آن کنار بیایید. از خدا بخواهید به شما کمک کند و سپس از او و کلامش قوت بیابید.
هر چیزی که مانع دویدن شما به سوی قدوسیت م یشود را کنار بگذارید. پاداش، خودِ خداست.