مواظب باشید کسی از فیض خدا محروم نشود، و هیچ ریشۀ تلخی نمو نکند، مبادا موجب ناآرامی شود و بسیاری را آلوده کند. (عبرانیان ۱۲ : ۱۵ )
هنگامی که اجازه م یدهیم عدم بخشش به زندگی ما راه یابد، پر از کینه و تلخی می شویم. تلخی به آن چیزی گفته می شود که برای ذائقه، زننده یا تند باشد.
به یاد داریم هنگامی که قوم اسرائیل قصد داشتند از مصر بیرون رانده شوند، از طرف خداوند به آنها گفته شد که یک وعدۀ غذایی عید فصح تهیه کنند که شامل گیاهان تلخ باشد. چرا؟ خدا می خواست این گیاهان تلخ، یادآور تلخ یای باشند که آنها در اسارت مصر تجربه کرده بودند. تلخی همواره با اسارت همراه است.
تلخی چگونه شروع می شود؟ از ریش های نشات می گیرد که ترجمهٔ هزاره]]] از آن به عنوان ریشۀ تلخی یاد کرده است. ریشۀ تلخی از بذرِ عدم بخشش است که همواره میوۀ تلخی به بار م یآورد.
تلخی، ناشی از خطاهایی است که مردم در قبال ما مرتکب م یشوند و دیگر ما آن خاطره را رها نمی کنیم، مرتب آنها را با خود تکرار می کنیم و چنین اشتباهات یا کاستی هایی بیش از حد بزرگ می شوند. هر چه بیشتر به آنها اجازۀ رشد و خرابی بدهیم، ریشۀ آنها عمیق تر م یشود. یاد بگیرید زود توبه کنید؛ چون هرچه سریع تر این کار را انجام دهید، کار خودتان آسان تر خواهد شد!
ریشۀ تلخی، تمام وجود ما را آلوده می کند و بر نگرش و رفتار ما، دیدگاه و روابط ما، به ویژه رابطۀ ما با خدا اثر می گذارد.