«محبت با هم هچیز مدارا م یکند، همواره ایمان دارد، همیشه امیدوار است و در همه حال پایداری می کند. محبت هرگز پایان نمی پذیرد. امّا نبوّت ها از میان خواهد رفت و زبان ها پایان خواهد پذیرفت و معرفت زایل خواهد شد. » (اول قرنتیان ۱۳ : ۷- ۸)
محبت خدا در همه حال پایدار است و بدون آن که تضعیف شود، هم هچیز را تحمل م یکند. حتا کسانی که در طغیان کردن اصرار م یورزند و سرسخت هستند، احتمالاً نهایتاً با محبت خدا نرم می شوند. کلام خدا می گوید: «… مهربانیِ خدا از آن روست که تو را به توبه رهنمون شود. » (رومیان ۲: ۴). محبت خدا -نیکویی و مهربان یاش می تواند دل ما را تغییر دهد.
این را می دانم که محبت کردن به کسی که به نظر قدردان نیست یا عکس العملی به محبت شما نشان نم یدهد، کار آسانی نیست. به سختی می توان به کسانی محبت کرد که همهٔ آنچه مایل به دادن هستیم را از ما می گیرند، اما هرگز نمی خواهند چیزی به ما بدهند. اما ما در قبال کار دیگران مسئول نیستیم، بلکه تنها مسئول نحوه عملکرد خودمان هستیم.
ما محبت خدا را به واسطهٔ رحمت او تجربه کرده ایم و اکنون او به ما دستور م یدهد که همان محبت را به دنیا نشان دهیم. پاداش ما از انسان نیست، بلکه از خداست. حتا وقتی کسی به عمل نیکوی ما توجه نم یکند، خدا می بینید و وعدهٔ پاداش عیان آن اعمال را به ما م یدهد (متا ۶: ۴). اگر تصمیم گرفت هاید محبت خدا را به اطرافیان خود نشان دهید، نه تنها آنها برکت می یابند، بلکه خدا شما را نیز برکت م یدهد.
خدا محبت است و محبت هرگز کسی را رها نخواهد کرد.