«و عیسا در قامت و حکمت، و در محبوبیت نزد خدا و مردم، ترقّی م یکرد. » (لوقا ۲: ۵۲ )
عیسا از کودکی به شکلی ماورای طبیعی مورد لطف خدا و انسان بود. در حقیقت هنگام یکه او خدمت عمومی خود را آغاز کرد، چنان محبوبیتی داشت که به سختی می توانست زمانی را برای تنها دعا کردن و معاشرت با پدر آسمانی خود پیدا کند. حتا کسانی که به او ایمان نیاوردند، متوجه شدند که او از لطف خدا برخوردار است. هنگامی که فریسیان، نگهبانانی برای دستگیری عیسا فرستادند، آنها برگشتند و گفتند: «تاکنون، کسی چون این مرد سخن نگفته است! »(یوحنا ۴: ۴۶ ). این لطف و قدرت خاص عیسا، درست تا پایان زندگ یاش حتا بر صلیب نیز شناخته شد(لوقا ۲۳ : ۴۷ – ۴۸ ).
ما نیز که مورد لطف خدا قرار گرفته ایم، باید خود را چنین ببینیم. او ما را موجوداتی ضعیف، درمانده و گناهکار نمی داند. او ما را چنان می بیند که لباس پارسایی به تن کرده، کفش سلامتی پوشیده، با زره کامل خدا آراسته شده و شمشیر روح را که کلام خداوند است، به دست گرفته ایم(افسسیان ۶: ۱۳ – ۱۷ ). این گونه است که باید خودمان را ببینیم.
فرزندان ما از لطف ما برخوردارند و هر وقت که بتوانیم به آنها کمک می کنیم. حال به این بیندیشید که چقدر بیشتر، ما که فرزندان خداییم، این امر در رابطه ما با او صدق م یکند. مهم نیست که از نظر خودمان یا دیگران چطور به نظر م یرسیم، هرگز نباید فراموش کنیم که خدا قادر است نور رحمتش را بر ما بتاباند؛ درست مانند آنچه برای عیسا انجام داد!
خود را مانند خداوند عیسا ببینید و از ارث خود در او هیجا نزده شوید.