«از این رو لب فرو نخواهم بست؛ در تنگی روحِ خویش سخن خواهم گفت و در تلخیِ جانِ خود، شِکوِه خواهم کرد. » (ایوب ۷: ۱۱ )
بسیاری مانند ایوب، با سرزنش کردن خدا به خاطر مشکلات خود مشکل دارند. آنها از خدا عصبانی هستند! کسانی که هرگز چنین احساسی را تجربه نکرده اند، ممکن است آن را درک نکنند. اما برخی افراد از احساس خصومت نسبت به خدا آگاهند، چون او را به دلیل اینکه چیزهای مهم را در زندگیشان فراهم نکرده، مقصر می دانند. شرایط طبق برنامه ریزیِ آنها، پیش نرفته است. آنها معتقدند که اگر خدا می خواست، می توانست شرایط را تغییر دهد، اما چون این کار را نکرده، ناامید م یشوند و او را به خاطر وضعیت خود سرزنش م یکنند.
اگر چنین نگرشی داشته باشید، باید بدانید که معاشرت نزدیک با شخصی که از او عصبانی هستید، غیر ممکن است. خدا تنها کسی است که می تواند به شما کمک کند، بنابراین پاسخ این است که عصبانیت را کنار بگذارید. هنگامی که از زندگی ناامید می شوید، باید به حضور خدا بروید، نه ای نکه از او دور شوید.
غالباً گمان می کنیم اگر فقط بدانیم که چرا چنین اتفاقات خاصی برای ما رخ داده است، راضی خواهیم شد. من معتقدم خدا تنها آنچه را که نیاز است بدانیم، آنچه را که آماده ایم تا از عهدۀ آن برآییم و آنچه را که به ما آسیب نمی رساند، بلکه به ما کمک خواهد کرد را به ما می گوید. با کمک خدا می توانیم بیاموزیم که رها شویم و سعی کنیم همۀ امور را در زندگی حل کنیم.
باید زمانی برسد که دیگر در گذشته زندگی نکنیم و دلیل آن را نپرسیم. به جای آن، بیاموزیم که اجازه دهیم خدا جای زخم های ما را به ستاره تبدیل کند.