«… دعایِ شخص پارسا، با قدرت بسیار عمل م یکند. » (یعقوب ۵: ۱۶ )
اگر مدتی از ایمان آوردن شما می گذرد، احتمالاً شنید هاید که دعای موثر باید با قدرت و اشتیاق باشد. اما اگر کلمهٔ «با قدرت » را اشتباه درک کنیم، شاید حس کنیم که باید قبل از دعا احساس خاصی به ما دست بدهد؛ در غیراین صورت، دعای ما موثر واقع نخواهد شد.
م یدانم که چندین سال چنین باوری داشتم و شاید شما هم به همین شکل مسیر اشتباه را پیش گرفت هاید، اما دعای پرشور و پرقدرت تنها بدان معناست که باید از دل ما برآید و صادقانه باشد.
به یاد می آورم هنگامی که می توانستم حضور خدا را حس کنم، از وقت دعای خود لذت می بردم، و سپس از خود می پرسیدم هنگامی که چنین احساسی ندارم، ایراد کارم کجاست. بعد از مدتی متوجه شدم که ایمان بر اساس احساسات یا عواطف نیست، بلکه بر شناخت دل بنا شده است.
گاهی عواطفِ فراوانی را هنگام دعا احساس م یکنم، اما در لحظاتی دیگر حس خاصی ندارم. دعایی که ما را برخلاف حسِ لحظه ا یمان به خدا نزدیک م یکند، دعای از روی ایمان است.
مطمئن باشید که دعای صادقانه و از ته دلِ شما موثر است؛ چون به خدا ایمان دارید، نه دعایی که از روی شور احساسات و با واژگانی فصیحانه بیان م یشود.
