«سرسپردگان در این افتخار شادی کنند، و بر بسترهای خود شادمانه بسرایند. ستایش خدا در دهانشان باشد، و شمشیر دو دم در دستانشان. » (مزمور ۱۴۹ : ۵- ۶)
باید عادت کنیم که هر روز صبح بیدار شویم، خدا را شکر و ستایش کنیم. در حالی که هنوز در رختخواب دراز کشیده ایم، شکرگزاری کنیم و ذهن خود را با کلام خدا پر کنیم. ستایش، سریع تر از هر نبرد دیگری شیطان را شکست م یدهد. ستایش، لباسی نامرئی است که می پوشیم و از ما در برابر شکست و منفی بافی در ذهن محافظت م یکند. اما ستایش ما باید خالصانه و صمیمانه باشد، نه تعریف ظاهری یا روشی که در تلاش است تا ببیند جواب م یدهد یا نه. ما خدا را به خاطر وعد ههای موجود در کلامش و به خاطر نیکویی هایش، ستایش می کنیم.
پرستش، موضعی جنگی است! درحالی که خدا را برای آنچه که هست و برای صفات و توانایی و قدرتش می پرستیم، به او نزدیکتر می شویم و دشمن شکست م یخورد.
ما نمی توانیم آن طور که شایستۀ اوست شکرگزار باشیم! در تمام طول روز خدا را شکر کنید و کارهای زیادی را که برایتان انجام داده است، به یاد داشته باشید.
خدا هرگز در جنگ مغلوب نم یشود. او نقشۀ نبرد مشخصی دارد و هنگامی که از او پیروی می کنیم، همیشه پیروز خواهیم شد.