“چون او آید، جهان را مجاب خواهد کرد که به لحاظ گناه و عدالت و داوری، تقصیرکار است.” (یوحنا 16: 8)
روح‌القدس با روح ما سخن می‌گوید تا ما را به گناه ملزم ساخته و به درستکاری مجاب کند. الزام او، برای ترغیب ما به توبه است؛ بدین معنا که به جای حرکت در جهت اشتباه -که معمولاً در آن هستیم- بازگشته و به سوی مسیر درست حرکت کنیم.
الزام، با محکومیت کاملا متفاوت است. زمان زیادی طول کشید تا تفاوت این دو را دریافتم و در نتیجه، بسیاری اوقات وقتی روح‌القدس مرا برای انجام کاری در زندگیم که هم‌راستای ارادۀ خدا نبود، ملزم می‌کرد، من به اشتباه احساس محکومیت می‌کردم. الزام، بدین معناست که ما را از موقعیتی بیرون کشیده و به ما کمک می‌کند تا فراتر رفته و با توجه به اراده و نقشۀ خدا در زندگیمان حرکت کنیم. از طرف دیگر، محکومیت، ما را پایین کشیده و زیر بار گناه قرار می‌دهد.
وقتی در ابتدا به خاطر گناه ملزم می‌شویم، داشتن احساس شرم یا تقصیر بهجا، امری طبیعی می‌باشد. اما ادامۀ احساس گناه پس از این که از آن توبه کرده‌ایم، نه درست است و نه ارادۀ خداست. عیسا در داستان زنی که او را در حال زنا گرفته بودند(نک. یوحنا 8: 3-11)، ثابت کرد که محکومیت ما را به مرگ سوق می‌دهد، اما الزام، زندگی جدید عاری از گناه را برایمان به همراه دارد.
از آنجایی که خدا ما را محکوم نمی‌کند، می‌توانیم دلیرانه دعا کنیم: “خداوندا گناهم را به من نشان بده. مرا از انجام هر کاری که موجب می‌شود تا شریعت محبت تو را نسبت به دیگران بشکنم یا مرا از انجام ارادۀ تو دور می‌سازد، ملزم ساز. وجدان مرا نسبت به صدای خودت حساس کن. قدرت ببخش تا عاری از گناه باشم. آمین.” زندگی کردن به این روش، حساسیت ما را به شنیدن صدای خدا در زندگیمان افزایش می‌دهد.
پیغام امروز خدا برای شما:
شیطان محکوم می‌کند؛ روح‌القدس ملزم می‌سازد.