«آنگاه خدا گفت: انسان را به صورت خود و شبیه خودمان بسازیم …” (پیدایش 1: ۲۶ )
دوم سموئیل باب ۹ داستان مِفیبوشِت؛ نوۀ شائول، پسر یوناتان را بیان م یکند. مِفیبوشِت در جوانی معلول بود و از خود تصوری حقیران ه داشت. او به جای این که خود را وارث بر حق پدر و پدربزرگش ببیند، خود را شخصی حقیر و طردشده م یدید.
وقتی داوود به دنبال مفیبوشت رفت؛ او به نزد پاهای پادشاه افتاد و ترس بر او غلبه یافت. داوود به او گفت که نترس! چراکه به خاطر عهد و پیمانش با یوناتان، قرار بود با مفیبوشت به احسان رفتار کند. عکس العمل اولیۀ مِفیبوشِت، نمونۀ قابل توجهی از داشتن تصویری ضعیف از خود است که همۀ ما باید بر آن غلبه کنیم.
«تصویر ضعیف » از خود باعث می شود که به جای ایمان، با ترس عمل نماییم. ما به جای این که به حقیقت عیسای مسیح بپردازیم، متمرکز مشکلات خودمان می شویم. او خطاهای ما را برداشته و پارسای یاش را به ما عطا فرموده است (دوم قرنتیان ۵: ۲۱ ) . ما می توانیم با شادی، در واقعیت این حقیقت گام برداریم. من عاشق پایان داستان هستم. داوود به خاطر یوناتان، مِفیبوشِت را برکت داد و به او غلام و زمین داد و تمام نیازهای او را تأمین نمود. خدا نیز ما را به خاطرعیسا برکت خواهد داد!
همهٔ ما می توانیم معلولیت مفیبوشت را با نقاط ضعف خود مرتبط سازیم. برای ما نیز این امکان وجود دارد که برخلاف ضع فها و خطاهایمان، با پادشاه خود عیسا همراه شده و با او شام بخوریم و وارد مشارکت شویم.
ما با خدا پیمانی بسته ایم که با خون عیسای مسیح مُهر شده است.