«اما خداوند با یوسف بود، و به وی محبت می کرد، و نظر لطف رئیس زندان را به او جلب نمود. » (پیدایش ۳۹ : ۲۱ )
اگرچه یوسف به دلیل کاری که نکرده بود به زندان افتاد و به سختی مجازات شد، خداوند همچنان با او بود و لطفی ماورای طبیعی به او داشت و از او مراقبت م یکرد. او ثابت کرد که اگر خدا لطف کند، حتا اگر شخصی در زندان به سر برد، در وضعیت خیلی بدی نخواهد بود.
در زندگی هر اتفاقی که بیفتد، می توانیم مورد لطف خدا و دیگران قرار بگیریم(لوقا ۲: ۵۲ ). اما مانند بسیاری از چیزهای خوب زندگی، اینکه فقط چیزی در دسترس ما قرار گرفته، به معنای بهر همندی از آن نیست. خداوند چیزهای فراوانی را در دسترس ما قرار م یدهد که هرگز آن را دریافت نم یکنیم و از آنها لذت نمی بریم؛ چون ایمان خود را فعال نکرده ایم.
به عنوان مثال، اگر ما با اعلام ترس و عدم موفقیت به مصاحب های جهت استخدام برویم، تقریباً اطمینان خواهیم داشت که شغلی پیدا نخواهیم کرد. از طرف دیگر، حتا اگر برای شغلی اقدام کنیم که م یدانیم صلاحیت کامل آن را نداریم، باز هم می توانیم اعتمادبه نفس داشته باشیم، زیرا معتقدیم خداوند در هر موقعیتی که اراده اش باشد، به ما لطف خواهد کرد.
خدا نمی خواهد ما از سختی هایی که در زندگی با آن روب هرو هستیم، بترسیم. او صاحب اختیار است و اگر او را دوست داشته باشیم و به او اعتماد و توکل کنیم، همه چیز را بهر خیریت ما به کار خواهد گرفت. یوسف در موقعیت بد، نگرش خوب را حفظ کرد. او از “نگرش ایمان” برخوردار بود و خدا به او لطف کرد.