«بخواهید، که به شما داده خواهد شد؛ بجویید، که خواهید یافت؛ بکوبید، که در به رویتان گشوده خواهد شد. زیرا هر که بخواهد، به دست آوَرَد و هر که بجوید، یابد و هر که بکوبد، در به رویش گشوده شود. » (متا ۷: ۷- ۸)
فکر نمی کنم بتوانیم در مورد میزان دعا کردن در مورد موضوعی، قانون خاصی قائل شویم. اما فکر می کنم برخی راهنمایی ها به ما کمک می کنند تا به قدرت دعا اعتماد بیشتری داشته باشیم.
اگر فرزندانم به چیزی نیاز داشته باشند، می خواهم به من اعتماد کنند تا آنچه را از من خواسته اند، انجام دهم. حتا ممکن است دوست داشته باشم که گاهی بگویند: «مامان، منتظر کفش های جدیدم هستم. » این عبارت به من نشان م یدهد که آنها اطمینان دارند که من قصد دارم تا آنچه را که قول داد هام، انجام دهم. آنها در حقیقت قول مرا به من یادآوری می کنند، اما به طریقی که صداقت مرا زیر سؤال نبرند.
به نظر من گاهی اوقات هنگامی که از خدا بارها و بارها یک چیز را می طلبیم، این نشانۀ شک و بی ایمانی است نه ایمان و پافشاری.
زمانی که در دعا چیزی از خداوند می خواهم و این درخواست بعداً به ذهنم خطور م یکند، دوباره در موردش با او صحبت م یکنم. اما وقتی این کار را می کنم، از درخواست همان موضوع خودداری می کنم و طوری نمی گویم که گویی نخستین بار صدای مرا نشنیده است. بلکه خداوند را شکر می کنم که در حال کار بر روی وضعیتی است که قبلاً در مورد آن دعا کرد هام و انتظار دارم بهترین کار را انجام دهد.
دعای با ایمان و مستمر، همچنان که به دعا ادامه می دهیم، ایمان و اطمینان بیشتری در ما ایجاد می کند.