«اما من باور دارم که نیکویی خداوند را در زمین زندگان خواهم دید. » (مزمور ۲۷ : ۱۳ )
همۀ ما گاهی اوقات دچار ناامیدی شد هایم. جای تعجب است اگر در طول یک هفته، بدون مواجهه با نوعی ناامیدی روزهایمان را پشت سر گذاشته باشیم. گاهی انتظار داریم که اتفاقات به همان شیوه ای که ما معین کرده ایم، رخ دهند، و وقتی چنین نم یشود، ناامید می شویم.
اگر به ناامیدی نپردازیم و مشکل را حل نکنیم، موجب دلسردی م یشود. اگر برای مدت طولانی ناامید شویم، ممکن است سرخورده و غمگین شویم و این سرخوردگی ما را قادر به ادارۀ هیچ کاری نم یکند. بسیاری از مسیحیان غمگین، زندگی شکست خورد های دارند؛ چون یاد نگرفته اند چگونه ناامیدی را کنترل کنند. ویران یای که آنها تجربه می کنند، به احتمال زیاد با یک ناامیدی جزئی آغاز شده، اما در ادامه به درستی با آن مقابله نشده است.
خواست و ارادۀ خدا این نیست که ما ناامید، غمگین یا تحت ظلم و ستم زندگی کنیم. هنگامی که «ناامید » می شویم، می توانیم دوباره امید را برگزینیم تا مانع از دلسردی و ویرانی شویم. زمانی که آموختیم امید و اعتماد خود را بر آن صخره یعنی مسیح بگذاریم (اول قرنتیان ۱۰ : ۴)، و در مقابل حملات شیطان مقاومت کنیم (اول پطرس ۵: ۸- ۹)، می توانیم در شادی و آرامش خداوند، فارغ از دلسردی و ناامیدی زندگی نماییم.
مقاومت در برابر شیطان را برگزینید تا بتوانید در فراوانیِ حیاتی که خدا از طریق عیسای مسیح برایتان فراهم آورده است، زیست کنید.